Շահանդուխտ

Իշխան Վարազ Տրդատը ուներ աղջիկ՝ անունը Շահանդուխտ: Նրա 
չքնաղ գեղեցկությունը բոլորին գերում էր: Նա հրաշք ծաղիկ էր բոլորի համար: Մի օր նրան  հարս խնդրեցին  Թորգոմյանները:
Հաջորդ օրը նա դուրս եկավ իր հայրենիքից և ուղևորվեց դեպի Թորգոմյան տուն: Նա գնաց իր նոր բնակատեղի: Ճանապարհին ապարաժոտ վայր կար: Հանկարծ նրա վրա հարձակվեցին զինյալները: Ուզում էին հափշտակեն իրեն:  Այստեղ պատմությունը ընդհատենք: Պահպանվել և մեզ է հասել Շահանդուխտի այն նամակը որում գրված է.  <<հասանք Բախքի սահմանը, մեզ վրա հարձակվեցին  իսմայելացիները: Նրանք ուզում էին ինձ արևանգել: Ես՝ Քրսիտոսի մեղավոր աղախինս  գերադասեցի մահանալ, քան գերի ընկնել: Նրանց հետ բանակցելու փոխարեն ես իմ ձիով քարաժայռից թռա: Ամեն ինչ լավ էր: Ես ողջ էի, անվնաս, ձին էլ հետս:  Փառք նրան ով փրկեց մեզ: Որոշեցի այդտեղ շինել մատուռ և չնայած իմ ծնողները դեմ էին, բայց ես մնացի այդտեղ իմ ամբողջ կյանքում: Այդտեղ կանչեցի  Սյունյաց եգիպտոսին և իմ ունեցվածքը տվեցի նրան ՝ մի կեսը կարիքավորներին և մյուս մասը սուրբ եկեղեցուն բաժանելու համար:>>
Այստեղ ավարտվեց նամակը: 
 Այդտեղ հավաքելով կույսերին և ապրելով երեսուն տարի ՝ մեռնում է: Տաթևի վանքի ճիշտ դիմացը ՝ ձորի վրա, մինչ այսօր էլ կախված է մի հսկա քարաժայռ, ասում են դա հենց այն քարաժայռն է, որից Շահանդուխտը անվնաս գահավիժել էր: Ահա թե ինչու այդ ժայռաբեկորն անվանել են <<Շահանդուխտի քար>>: